เขียนโดย ทองพันชั่ง พงษ์วารินทร์ วิทยากร นักเขียน และที่ปรึกษา
Email:tpongvarin@yahoo.com,www.bt-training.com,Tel:089-8118340
โลกออนไลน์ทุกวันนี้ มีแต่การแข่งขัน แข่งขัน แล้วก็แข่งขัน หลายคนยอมแม้จะทำผิด ทั้งๆที่รู้ แต่เพื่อความอยู่รอด และหลายคนก็หลงความสวยงามของแสงสี วัตถุ มากจนลืมความงดงามในจิตใจ สังคมในปัจจุบันเปลี่ยนไปมาก ไม่ว่าจะเป็นข่าวอาชญากรรม ยาเสพติด ปัญหาคอรัปชั่น ก่อนนอนผมได้อ่าน ธรรมนูญแห่งชีวิต ฉบับชาวบ้าน ของพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต) เลยอยากนำมาแลกเปลี่ยนครับ
ในวินัยชาวพุทธ หมวดที่ 1 หัวข้อ เกื้อกูลกัน ประสานสังคม ช่วยเกื้อกูลกัน ร่วมสร้างสังคมให้สงบสุข มั่นคงสามัคคี มีเอกภาพ ด้วย สังคหวัตถุสี่ อันประกอบด้วย
- ทาน เผื่อแผ่ แบ่งปัน (ช่วยด้วยเงินด้วยของ) ซึ่งทำได้ง่ายๆคือ ให้ผู้ที่เดือนร้อน และไม่ทำให้เราเดือดร้อน
- ปิยวาจา พูดอย่างรักกัน (ช่วยด้วยถ้อยคำ) ทำได้ง่ายๆ โดย ไม่พูดทำลาย ส่อเสียด นินทา ตอกย้ำ ทำให้ผู้อื่น เสียกำลังใจ และพูดให้ผู้อื่นรู้สึกดีขี้น มีกำลังใจมากขึ้น และไม่รู้สึกย่อท้อ
- อัตถจริยา ทำประโยชน์แก่เขา (ช่วยด้วยกำลังแรงงาน) ช่วยเหลือกันบ้าง อย่าทำเฉพาะงานของตน จนลืมไปว่าโลกนี้ไม่ใช่มีแต่ตัวเรา ยังมีเพื่อนร่วมงาน ยังมีหัวหน้า ลูกน้อง และคนรอบข้างอีก
- สมานัตตตา เอาตัวเข้าสมาน (ช่วยด้วยร่วมสร้างสรรค์ และแก้ไขปัญหาเสมอกันโดยธรรม และร่วมสุขร่วมทุกข์กัน) มีความรู้อยู่กับตัว ก็เอามาแบ่งปัน เพื่อช่วยเหลือคนอื่น อย่าคมแต่ในฝัก ชักออกมาลับบ้าง เดี๋ยวจะขึ้นสนิมนะครับ
ซึ่งแนวคิดนี้ผมได้นำมาประยุกต์ใช้กับตนเองเสมอมา และได้เล็งเห็นประโยชน์ จึงนำมาแลกเปลี่ยนครับ ลองนำไปปฏิบัติดูก็ไม่เสียหลายอะไรครับ สุดท้ายขอฝาก คมคิด สะกิด ใจ ว่า
“ท่านจะมีความสุข เมื่อท่าน รู้จักคำว่า รัก และเสียสละ”
